Munina

Zmarły w Muninie 9 maja 1910 r. Grzegorz Jasiewicz, testamentem zapisał: „całe obejście wraz z budynkami i grunt reszty…zapisuję dla sióstr posługaczych na własność, ale po zejściu mojej żony”. Wdowa po zmarłym, Agnieszka przy wykonywaniu testamentu wyjaśniła, „że z mężem chcieli by w ich domu były zakonnice, któreby uczyły dzieci modlić się i ich pilnowały(…), aby legat ten objęły siostry służebniczki, które mają utrzymywać ochronkę dla dzieci”. Zgromadzenie przyjęło darowiznę w styczniu 1911 r., ale już od września 1910 r. siostra Magdalena Stopa zamieszkała w domu Jasiewiczów do opieki nad sparaliżowaną p. Agnieszką Jasiewicz. Po objęciu darowizny siostry podjęły się opieki nad dziećmi i młodzieżą, prowadziły gospodarstwo oraz opiekowały się chorymi we wsi. Troską swoją objęły również kaplice miejscową, której poświęcenie odbyło się 21 października 1910 r., Msze św. odprawiane były tylko w niedzielę. Siostry uczestniczyły w codziennej Eucharystii w parafialnym kościele w Jarosławia lub w zależności od pogody w sąsiednich Tuczępach. Podjęły się prowadzenia z ludem nabożeństw w kaplicy. W 1923 r. zgromadzenie stało się prawnym właścicielem całej realności Służebniczki włączyły się w prowadzenie KSMŻ przygotowując z druhnami min. różne przedstawienia. Po wojnie ochronka funkcjonowała do lipca 1948 r., gdyż inspektor nakazał zamknąć. Siostry objęły „Punkt Samarytański” utworzony prze z „Caritas” 1948 r., który dostarczał lekarstw oraz opatrunków i wszystkiego, co było konieczne do udzielania pomocy przed medycznej. Siostry przez ofiarną pracę zyskały opinie dobrych pielęgniarek nawet wśród jarosławskich lekarzy, którzy niejeden raz kierowali chorych z zastrzykami do naszych sióstr. W tym czasie w Muninie została utworzona parafia i rozpoczęto rozbudowę istniejącej kaplicy. Nowa parafia potrzebowała ogromnego zaangażowania się sióstr w prace duszpasterskie. Oprócz prac porządkowych i dbanie o czystość bielizny kościelnej siostry przyjęły organistowstwo. W 1954 r. siostry rozpoczęły katechizację dzieci szkolnych, na prośbę ówczesnego proboszcza. W tym czasie organizowały też kursy kroju i szycia. Dom, który zamieszkiwały był w coraz gorszym stanie i należało wybudować nowy. Siostry postanowiły poprawić stan domu w 1965 r., ale po rozpoczęciu prac okazało się, że jest gorzej niż myślano, dlatego siostry rozpoczęły bez pozwolenia budowę od środka, gdzie wykopano na nowo fundamenty i zbudowano ściany. Dach został podniesiony na słupkach, a we wnętrz murowano ściany. Po trudnych chwilach związanych z brakiem pozwolenia ostatecznie budowę dokończono i we wrześniu 1966 r. siostry wprowadziły się do nowego domu. W latach 80. XX w. katechizowały dzieci przedszkolne i szkolne w punkcie katechetycznym. Angażowały się w przygotowanie przedstawień z młodzieżą szkolną. Po przeprowadzeniu niezbędnych robót adaptacyjnych budynku gospodarczego, 15 maja 1985 r. rozpoczęła swoją działalność sezonowo ochronka. W 1990 r. po przejściu religii do szkół siostra podjęła pracę w miejscowej Szkole Podstawowej, którą kontynuowano do 2008 r. Warunki mieszkaniowe sióstr, a także pomieszczenia przedszkolne wymagały ciągłych remontów i ulepszeń, dlatego zostały podjęte starania o wybudowanie nowego domu, w którym mieściłoby się również przedszkole. Po trudach budowy siostry do nowego domu wprowadziły się w 2008 r.

Siostry w nowym domu prowadzą Przedszkole pw. św. Józefa. Jedna siostra pracuje jako zakrystianka, dbając również o czystość bielizny liturgicznej i wystrój kościoła.