Pełkinie Wygarki

Księstwo Witold i Jadwiga z Dzieduszyckich Czartoryscy byli inicjatorami i fundatorami ochronki w Pełkiniach (do roku 1939 ochronka była na ich utrzymaniu). Oni to, sprowadzili siostry służebniczki, „aby pracowały na polach dworskich razem z ludźmi, ucząc ich uświęcać pracę modlitwą, śpiewem, budującą rozmową”. Siostry: Wilhelmina Lenart i Józefina Maź, przybyły 24 sierpnia 1893 r., by objąć wskazane przez fundatorów obowiązki. Czartoryscy oddali na mieszkanie nowy obszerny, murowany budynek, z salą szkolną i ochronkową, który znajdował się w odległości ok. 200 m. od pałacu. W tej też ochronce mieściła się kaplica z ołtarzem, (który obecnie jest w kaplicy parafialnej). Poświęcenie domu odbyło się 14 września 1893 r., a miesiąc później dzięki staraniom księżnej Jadwigi Czartoryskiej, otrzymały siostry pozwolenie na odprawienie w kaplicy Mszy św.. Od tego czasu dojeżdżali z posługą księża z Jarosławia. Siostry objęły opieką dzieci przedszkolne w ochronce, objęły też posadę nauczycielki w szkole prywatnej. Swoją troską otoczyły chorych we wsi i we dworze. Praca szkolna łączyła się z praca pozaszkolną przez zimowe kursy zawodowe. Organizowały również wieczornice, na których czytane był żywoty świętych. W kaplicy z ludem odprawiały różne nabożeństwa. W nauczaniu oprócz przedmiotów objętych programem szkolnym, katechizowały dzieci przygotowując je do sakramentów świętych. Szkoła w 1922 r. została przekształcona w Szkołę Powszechną III stopnia, ale nadal była pod kierunkiem sióstr. W okresie zimowym prowadzone były kursy dla analfabetów. W późniejszych latach prowadziły stałe spotkania z młodzieżą z zrzeszoną w KSMŻ i dziećmi w Krucjacie Eucharystycznej, w ramach obu stowarzyszeń organizowane były przedstawienia. Oprócz tego siostry prowadziły Stowarzyszenie Akcji Katolickiej Kobiet. Organizowały kursy gospodarstwa, kroju i szycia dla dziewcząt. W czasie II wojny służebniczki udzieliły schronienia ks. dr Kazimierzowi Kowalskiemu (późniejszy biskup w Pelplinie), który przez czas pobytu w Pełkiniach, troszczył się o duchowy rozwój sióstr oraz dzieci i miejscowej ludności. Wraz z siostrami przeżył On najtrudniejsze chwile min., obronę Jarosławia, kiedy to dom wskutek ostrzałów został rozburzony i nie nadawał się do zamieszkania. Po wojnie przez krótki czas prowadziły siostry przedszkole. W Szkole Powszechnej siostra uczyła do 1951 r. Szkoła nadal pozostała w pomieszczeniach sióstr, którą już od tej pory prowadzili nauczyciele świeccy. W 1948 r. Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych przydzieliło z dworskiej własności zgromadzeniu budynek mieszkalny, który zasiedliły siostry w 1944 r. oraz 2 ha gruntu. W latach po wojennych na stałe zamieszkał w domu sióstr kapelan. W byłym pałacu książęcym otwarty został Dom Opieki, zatrudniona została tam w 1957 r. siostra pielęgniarka. Z czasem rozpoczęły katechizację dzieci w 3 punktach katechetycznych na miejscu i w Łazach Kostkowskich. W 1970 r. Szkoła Podstawowa opuściła pomieszczenia w domu sióstr. Kaplica stała się świątynią nowo utworzonej parafii w 1974 r. Po wejściu katechezy do placówek oświatowych siostry nie podjęły pracy katechetycznej. Od 1995 r. dom stał się domem Sióstr Seniorek. W 2009 r. zgromadzenie oddało część pola w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowań, pod budowę kościoła parafialnego.

Obecnie siostry podejmują pełną posługę w kościele parafialnym, dbając również o wystrój oraz o czystość paramentów liturgicznych.