Pikulice

Siostry Służebniczki Starowiejskie NMP do Pikulic przybyły za staraniem ks. Jakuba Federkiewicza dziekana i kuratora Kapituły Przemyskiej, która na ten cel przeznaczyła murowany dom „z kawałkiem ziemi, którą na ogrodową przerobić należy” oraz zapewnił opiekę i utrzymanie dla trzech sióstr. Służebniczki do Pikulic przybyły 1 września 1912 r. Kilka dni później, 8 września otwarty został nowo wybudowany kościół, opiekę nad nim przejęły siostry. Rozpoczęły pracę według życzenia ludności, a mianowicie: prowadzenie ochronki i naukę w szkole ludowej oraz zajęły się chorymi. Prace te układały się bardzo dobrze, ponieważ w ręku sióstr były dzieci od wieku przedszkolnego, aż do ukończenia szkoły ludowej i nauki pozaszkolnej na tak zwanej nauce dopełniającej oraz na kursach kroju i szycia. Siostra nauczycielka swoją pracę kontynuowała do 1925 r. Siostry gromadziły młodzież z zrzeszoną w KSMŻ, organizowały wieczornice. Po zaprzestaniu nauki w szkole, siostry poza opieka nad kościołem nie miały innych prac, tym samym pojawiły się trudność w utrzymaniu placówki. Ówczesna właścicielka księżna Lubomirska poczyniła starania o pozostawienie sióstr. Podjęte zostały starania o otrzymanie posady nauczycielskiej, chodziło przede wszystkim o dobro dzieci polskich, było to troską rodziców jak też właścicieli Pikulic. Jednak Szkolna Rada Powiatowa nie przychyliła się do próśb. W połowie lat 30. XX w. siostry gromadziły małe dzieci w utworzonej ochronce. Po wojnie kontynuowały pracę w ochronce do 3 października 1962 r., wtedy to przedszkole przejął Wydział Oświaty, zajmując salę i inne potrzebne pomieszczenia. Wobec takiej sytuacji rozpoczęły gromadzenie dzieci przedszkolnych w każdy poniedziałek, w kościele na naukę religii, później również dzieci szkolne.

Obecnie prowadzą Niepubliczne Przedszkole Zgromadzenia Sióstr Służebniczek, zakrystianka dba o wystrój kościoła oraz czystość bielizny liturgicznej.