Brzozów – DPS dla dzieci

Historia Domu Pomocy Społecznej, rozpoczyna się w roku 1946, z chwilą otwarcia przez „Caritas” zakładu dobroczynnego dla sierot wojennych. Jednak służebniczki na terenie, gdzie dzisiaj znajduje się zakład dla dzieci, pracowały już na dwadzieścia lat wcześniej. Zmieniał się profil pracy i obowiązków, ale zgromadzenie swoją modlitwą i pracą stworzyło historię miejsca, które powszechnie nazywa się „Zdrojem”. Służebniczki swoją pracę w „Zdroju” rozpoczęły w chwili, gdy w pobliżu Brzozowa, w latach 1926–1928 powstał dom zdrojowy noszący nazwę „Księżówka”. Wybudowano łazienki oraz willę noszącą nazwę „Anatolówka”. Biskup Anatol Nowak, otwierając działalność zdrojową, wskazał Zgromadzenie Sióstr Służebniczek NMP NP jako przyszłego administratora i dzierżawcę kompleksu. Cztery siostry objęły pracę w kancelarii, w kuchni oraz dbały o porządek.

Okres II wojny światowej przyniósł ze sobą niepewność i nowe wyzwania, dla sióstr przebywających w domu zdrojowym. Po zamknięciu Seminarium Duchownego w Przemyślu bp. Franciszek Barda podjął decyzję o otwarciu tajnego seminarium w Brzozowie–Zdroju. Zmienił się tym samym charakter domu, który stał się siedzibą seminarium duchownego. Od początku na prośbę księdza biskupa służebniczki podjęły się prowadzenia gospodarstwa domowego dla alumnów i profesorów. Po wojnie budynki uzdrowiska wraz z lasem biskupim, przejął Skarb Państwa. Po długotrwałych negocjacjach udało się diecezji zachować „Anatolówkę”, „Leśniczówkę” oraz Dom Zdrojowy wraz z parcelą leśną. Biskup Franciszek Barda oddał willę do dyspozycji „Caritas”, wyrażając życzenie, by w niej ufundować zakład dobroczynny dla sierot wojennych diecezji przemyskiej. Przystąpiono do realizacji tego planu i po przeprowadzeniu prac remontowych, które sfinalizowała Rada Polonii Amerykańskiej, obowiązki związane z prowadzeniem administracji Domu Dziecka „Caritas” im. Ks. F. K. Świetlika (prezes Rady Polonii Amerykańskiej), przyjęły służebniczki w listopadzie 1946 r. W krótkim czasie, dom zapełnił się dziećmi. Ofiarna praca sióstr oraz kapelana placówki ks. Antoniego Gagatnickiego, sprawiała że dzieci nie pamiętały o swojej niedoli. Były też trudne momenty, z którymi przyszło się zmagać, m.in. w 1948 r., wybuchł pożar, który całkowicie strawił budynek tzw. „Anatolówki” oraz wszystkie sprzęty i zapasy. Wychowankowie zostali przeniesieni do pobliskiej „Leśniczówki”. Miasto oraz okoliczni mieszkańcy, a także oba starowiejskie klasztory pośpieszyły z wszelką możliwą pomocą, która wyrównała po części straty wyrządzone przez pożar. W lutym 1950 r. dom przeszedł w ręce utworzonego Zrzeszenia Katolików Świeckich „Caritas”. W 1957 r. Dom Dziecka został przekształcony w Zakład Leczniczo-Wychowawczy a dotychczasowi wychowankowie rozesłani zostali do zakładów państwowych. Otwarcie już wyremontowanego i przystosowanego budynku, odbyło się w sierpniu 1958 r. Do zakładu przybywały dzieci głęboko upośledzone umysłowo i fizycznie. Siostry pracując z poświęceniem wśród głęboko upośledzonych, bardzo dobrze wywiązywały się z podjętych obowiązków, „(…) na tym odcinku posługi apostołują pracą ciężką i wyczerpującą. Ich apostolstwo ogranicza się do sal zakładowych i kaplicy, gdzie czerpią siły do nieustannie podejmowanej posługi”. Po likwidacji Zrzeszenia Katolików „Caritas” w 1991 r., Kuria Biskupia w Przemyślu ponownie stała się prawnym właścicielem majątku. Decyzją abpa Ignacego Tokarczuka dotychczasowy zakładu został przekazany na własność zgromadzenia. Warunki w domu, z upływem lat stawały się coraz trudniejsze i zrodziła się potrzeba kapitalnego remontu. Ponieważ placówka zawsze była prowadzona wzorowo, a jej istnienie konieczne wobec dużych potrzeb regionu podkarpackiego, zgromadzenie otrzymało przychylne opinie i rozpoczęto przygotowania do rozbudowy. Z pomocą finansową przyszła holenderska Fundacja Pomocy Dzieciom w Polsce (Stiching Steun Kinderen Polen). Do nowych pomieszczeń przeprowadziły się siostry wraz z wychowankami w 2000 r., placówka zaczęła funkcjonować, jako Dom Pomocy Społecznej dla Dzieci.

Siostry pracują wśród dzieci wykonując prace pielęgniarskie, wychowawcze oraz zarządzają całym domem przy pomocy personelu świeckiego.