Chłopice

W roku 1898 Apolonia z Domańskich Kuźniarzowa, po śmierci męża Marcina ofiarowała zgromadzeniu domek i trzy morgi gruntu w Chłopicach, z warunkiem utrzymania jej do śmierci. Ówczesny ksiądz proboszcz Jędrzej (Andrzej) Jarosz bardzo chciał, aby Zgromadzenie przyjęło tę ofiarę i zapewniał, „że utrzymanie siostry będą mieć, bo lud jest ofiarny i pobliskie dwory przyczynią się, a Matka Boska Cudowna Chłopicka będzie się siostrami opiekować”. Ksiądz ze swej strony obiecał ile możności dopomagać. Służebniczki przybyły do Chłopic 1 maja 1898 r., podejmując prace przy kościele Matki Boskiej. Dom, w którym zamieszkały był w złym stanie, dlatego w 1901 r. rozpoczęto budowę nowego drewnianego domu. Siostry oprócz opieki nad kościołem, stopniowo zaczęły również udzielać pierwszej pomocy chorym we wsi i okolicy. Siostry organizowały kursy kroju i szycia dla dziewcząt oraz wieczornice. W domu były odpowiednie warunki do prowadzenia ochronki, jednak zbyt duża odległość od wsi uniemożliwiła rozwinięcie tej pracy na szerszą skalę, gdyż bardzo mało dzieci brało udział w zajęciach. Przez lata prowadziły małe gospodarstwo rolne, które stanowiło źródło ich utrzymania. Troszczyły się o czystość i wystrój kościoła parafialnego oraz filialnego w Jankowicach. W roku 1962 została otwarta w domu zakonnym kaplica. W tym samym czasie dom został przeznaczony dla sióstr emerytek. Z czasem służebniczki podjęły się katechizacji dzieci w Chłopicach i Jankowicach. Siostra katechetka prowadziła też scholę, która przygotowywała oprawę liturgiczną na niedzielne Msze św. w obu kościołach. W roku 1990 jedna z sióstr rozpoczęła naukę religii w Szkołach Podstawowych w obu miejscowościach, którą kontynuowano do 2005 r.

Siostry w Chłopicach podejmują nadal prace przykościelne, dbając o wystrój kościoła oraz czystość bielizny liturgicznej i świątyni.