Rymanów

Ks. Antoni Koleński zwrócił się do zgromadzenia o przyjęcie ochronki w Rymanowie. Jako datę przybycia sióstr wyznaczył wiosnę 1902 r. oraz przedstawił Matce Generalnej propozycje prac dla czterech sióstr: „jedna siostra byłaby ochroniarką drobnych dzieci. Druga infirmerką i do różańca, nauki katechizmu. Trzecia do ręcznych robót kobiecych – szycia, haftu. Czwarta gosposia domowa”. Zapewnił o budowie domu, a na początek zaproponował na tymczasowe mieszkanie folwark plebański z ogrodem tuż pod miastem. Swoją prośbę uzasadniał też bliskością Zakładu Leczniczego, gdzie mogłyby przyjeżdżać na leczenie chore siostry. Zgromadzenie przyjęło tę propozycję i siostry, przybyły 30 lipca 1902 r. i zamieszkały na folwarku plebańskim. Po przybyciu do Rymanowa zajęły się pracą wśród dzieci przedszkolnych, objęły swoja opieką chorych oraz kościół parafialny. Ksiądz Koleński dotrzymał obietnic i rozpoczął prace przy budowie ochronki na parceli ofiarowanej przez Potockich. Budowa ochronki wymagała poważnych nakładów finansowych, które częściowo uiszczało zgromadzenie we własnym zakresie. Siostry wprowadziły się do nowego domu, a pracą rąk własnych zarabiały na utrzymanie. Ksiądz Koleński stałą dotacją pomagał w funkcjonowaniu ochronki, hrabiostwo Potoccy codziennie dostarczali cztery litry mleka, a ks. Jakub Federkiewicz, rodak rymanowski przysyłał na potrzeby ochronki drewno i ok. 300 koron rocznie. Siostry wpisały się w prężną działalność kulturalną środowiska rymanowskiego dzięki licznym przedstawieniom, których były inicjatorkami jak i organizatorkami, udostępniały też salę ochronkową na różnego rodzaju imprezy kulturalno-patriotyczne. Siostry, by zarobić na utrzymanie prowadziły szwalnię, szyły kołdry i pościel na sprzedaż, robiły sztuczne kwiaty i wieńce na cmentarz. Patronowały Stowarzyszeniu Kobiet i Stowarzyszeniu Młodzieży Żeńskiej. Organizowały różnego rodzaju kursy min.: robót ręcznych, haftu, gotowania, kroju i szycia, które urządzane były zwłaszcza w miesiącach zimowych. Przez ten rodzaj służby na rzecz ludności, siostry przyczyniły się do podnoszenia kwalifikacji zawodowych kobiet i dziewcząt, do poprawy poziomu moralnego i lepszego życia. Takie kursy odbywały się do 1939 r. Po II wojnie prowadziły dwu oddziałowe przedszkole, które 24 lipca 1962 r. Wydział Oświaty w asyście milicji zajął pomieszczenia. Początkowo istniała już tylko możliwość stworzenia punktu opieki dla 9 dzieci, taki punkt prowadziły w Posadzie Dolnej. W następnym roku odważnie przyjęły 20 dzieci. Podjęły się również katechizacji dzieci w punktach katechetycznych w Rymanowie i Posadzie, prowadziły także katechizację małych dzieci przy kościele w Rymanowie. Pielęgnowały chorych po domach. W 1990 r. siostry w miejsce budynku gospodarczego, który został zniszczony wskutek pożaru, wybudowały z pomocą ks. Franciszka Mroza i społeczności Rymanowa nowy budynek mieszkalny, przeznaczony na cele przedszkola. Od września 1990 r. siostry mogły na nowo rozpocząć pracę wśród dzieci przedszkolnych we własnym domu. W tym samym roku, siostra podjęła pracę katechetki klas „0” w przedszkolu państwowym oraz w Szkole Podstawowej, którą kontynuowały do 2006 r.

Obecnie kontynuują pracę w kilku oddziałach Publicznego Przedszkola św. Józefa. Kontynuują również prace przy kościele parafialny w zakrystii oraz dbając o wystrój i czystość bielizny liturgicznej.